Harper's Ode to Love - Part 1 (Preview)

This must be a nightmare.

Pinilit kong idilat ang isang mata ko. Madilim ang paligid. Pero hindi naman bago ‘yon. Palaging madilim ang kuwarto ko dahil sa makakapal na kurtina.

Ayoko pang gumalaw. Ipinikit kong muli ang mata ko at in-imagine ang huling bagay na naaalala ko sa panaginip ko kanina. Malapit ko nang marating ‘yon. I could almost taste it—the feeling of pure, mindless bliss as I drift away in—

Halos lumundag palabas sa dibdib ko ang puso ko dahil sa sunod-sunod na tunog ng doorbell.

“Noooo!” Damn! I sound like a pathetic victim in a horror movie.

Gusto ko pang matulog. Pakiramdam ko ay wala pang isang oras mula nang humiga ako at matulog. Speaking of oras, idinilat ko uli ang isang mata para tignan ang alarm clock ko. Glow in the dark ‘yun kaya kitang-kita ko gamit ang semi-open kong mata na alas nuwebe pa lang ng umaga.

“Sleep… I need sleep,” kasasabi ko pa lang ‘yon nang tumunog naman ang cell phone ko.

Damn it! I hate Kelly Clarkson right now. Don’t get me wrong. Gustong-gusto ko si Kelly Clarkson. Naging fan niya ako simula pa lang noong unang season ng American Idol. Actually, idol ko siya. Pero sa oras na ‘to ay gusto ko siyang isumpa. Lalo na nang bumirit siya ng ganitong lyrics.

You can’t make it feel right

When you know that it’s wrong

I’m already gone, already gone

There’s no moving on

So I’m already gone

Oo, ‘yan ang ringtone ng cell phone ko. Speaking of cell phone, I blindly searched for it and answered. “What’s the emergency?”

“Emergency?” Boses lalaki ‘yon. Hindi ko kilala.

Labag man sa loob ko ay sinilip ko ang screen ng cell phone. Numero lang ang nakalagay. “Sino ‘to?”

“Harper, it’s me.” Confident ang pagsasalita ng lalaki na para bang inaasahan niyang makikilala ko agad siya.

“Sinong it’s me?” Tumataas na ang irritation level ko dahil unti-unti nang nawawala ang antok ko. Gusto kong murahin ang taong nasa kabilang linya. Umaasa pa kasi akong makakabalik ako sa pagtulog. Kaya nga todo effort ako kanina para balikan ang panaginip ko. Isa ‘yon sa mga technique na na-perfect ko na. Well, perfect na nga ‘yon at gumagana na, pero naputol ang lahat dahil sa pagtunog ng doorbell at cell phone ko.

Alam kong alas nuebe na. Pero maaga pa ‘yan para sa akin. My morning routine usually consisted of nothing. In short, wala akong morning routine. Hindi pa kasi ako gising ng ganito kaaga. Normally ay nagsisimula ang araw ko sa pagkain ng tanghalian. At wala akong balak na palitan ang routine kong ‘yan. Kung hindi lang dahil sa walang-hiyang—teka, parang kilala ko ang tawang ‘yan. The man on the phone was laughing and my sleep-addled brain actually recognized it. Ah, hindi, mali yata ‘yon. Hindi ko nakilala ang tawa niya pero nahulaan ko na kung sino siya.

“Sef?”

Hindi siya sumagot. But I was sure that I heard his pleased smile.

Alam kong hindi naman naririnig ang ngiti. Pero narinig ko parin. Don’t ask me how. Basta narinig ko. At ngayong oras na ito mismo ay nasiguro kong sira na agad ang araw ko kahit na hindi pa naman ‘yon officially nagsisimula.

“Ano’ng kailangan mo?”

“Nasa labas ako ng condo mo.”

“Ano?” Napaupo ako sa kama. ‘Yung 0.1% na chance na makakatulog pa ako ay tuluyan nang nawala.

“Come on, Harper, open the door for me. May gusto akong i-discuss—”

“Go away.”

“I’m already here. You might as well open the door so we can talk.”

“Seryoso ka talaga?”

“Buksan mo ang pinto para malaman mo kung seryoso nga ako.”

Nakagat ko ang labi ko. I heard the dare in Sef’s voice. Weakness ko ‘yan kahit noon pa. Madali akong madala sa mga dare.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. Ilang sandali pa ay naglalakad na ako papunta sa main door. Ni hindi ko natatandaang lumabas ako ng kuwarto. Pero huli na ang lahat para mag-backout. Nakalas ko na kasi ang deadbolt ng main door.

“Good mor—wow!”

Kumurap-kurap ako sa pag-asang panaginip lang ito. But it’s not. Nasa harap ko nga ang isang guwapong—ipinilig ko ang ulo ko hanggang sa mahilo ako.

Ito ang Sef na perwisyo ng buhay ko? Nakita ko na ang picture niya at ilang beses ko na din siyang nadaanan at nakasalubong kapag pumupunta ako sa building ng Treble Music Group o TMG. Pero hindi ko natatandaang ganito kagwapo ang itsura niya. Sumimangot ako.

“Ano’ng kailangan mo?”

“Pwede bang papasukin mo muna ako bago tayo magsimula?”

“Hindi pwede.” Iniharang ko ang katawan ko sa maliit na siwang ng pinto. As if naman kaya ko siyang pigilan kung magpupumilit siyang pumasok.

Nakapaa lang ako kaya umabot lang hanggang sa ilong niya ang bumbunan ko. Normally ay hindi naman ako ganito kaliit tingnan. Five two ang height ko. Pero pakiramdam ko ay isa akong midget sa harap ng Sef na ‘to. Baka isang tulak lang ay magagawa niya akong paalisin sa kinatatayuan ko. But I held my ground.

“Bakit ka nandito?”

“Hindi mo talaga ako papapasukin?”

Tinignan ko siya ng masama. Ginaya ko ‘yung nakakatakot na tingin ng principal namin noong grade school. She had the nastiest look I know.

Mukhang nakuha naman ni Sef na hindi ako bibigay. Nagkibit siya ng balikat saka iniabot sa akin ang ilang piraso ng mga papel. “Basahin mo.”

Nagdududang tinignan ko muna siya bago ko tinanggap ang mga papel. Tinapunan ko lang ng tingin ang nasa ibabaw. Mukha iyong legal document. At mukha ding pamilyar.

“’Yan ‘yung pinirmahan mong MOA para sa pagsusulat mo ng kanta sa TMG.”

“MOA? Are we talking about the mall?”

Tumawa si Sef saka confident na sumandal sa frame ng pinto. Pinanood ko ang paggalaw niya. It’s as if I could not tear my eyes away. Wala pa yatang dugong dumadaloy sa utak ko dahil sandaling nawala ang inis ko sa kanya nang ngitian niya ako ng matamis.

Shit!

“Bakit ka tumatawa?”

His dark, piercing eyes focused on my face. Bigla kong naalala na kababangon ko lang mula sa kama.

“Basahin mo.”

Napipilitang yumuko ako para basahin ang nakasulat sa itaas ng papel. Memorandum of Agreement.

Ah, ‘yun pala ang tinutukoy niyang MOA. “O, tapos?”

Umalis siya sa pagkakasandal sa door frame at humakbang palapit sa akin. Awtomatikong napaatras ako.

“We really should be talking about this inside.”

“Pero—”

Hinarangan ko siya. Pero madali lang niya ako nalagpasan. Hindi talaga ako magaling sa larong patintero. Ako ang laging dahilan kaya natatalo ang team ko noong bata.

“I’ll just make myself at home while you make yourself more—“

“More what?” Kahit sa sarili kong pandinig ay parang kaboses ko ang isang evil witch. Pati ang tingin na ibinigay ko kay Sef ay siguradong kamukha din ng isang evil witch. ‘Wag na ‘wag siyang magkakamali ng sasabihin dahil mag-a-ala evil witch talaga ako.

“Okay,” itinaas ni Sef ang dalawang kamay saka inilibot ang tingin sa paligid. “Kung okay ka na diyan, eh ‘di okay na din ako. Ang importante lang sa akin ay makapag-usap tayo. I don’t really mind the,” tumikhim siya. “Unique sleeping garments.”

Napatingin ako sa suot ko.

Shit! Pwede kayang magkunwari na lang ako na parang normal lang ang suot ko at umasa na makakalimutan din ni Sef ang tungkol dito sa paglipas ng panahon?

Dahan-dahan kong sinilip si Sef sa sofa. Nakatingin pala siya sa akin. Hindi ko pa siya nakikilala ng matagal para masabing alam ko kung ano ang ibig sabihin ng kakaibang ngiti niya. But there was a devilish glint in his eyes that told me my hopeful wish would never happen. Kahit na ano ang mangyari ay hindi niya malilimutan na minsan isang umaga ay nagpunta siya sa condo ko nang walang pasabi at pinagbuksan ko siya ng pinto suot ang isang wedding gown.

“Nakatulugan ko na kasi ang pagsusulat kagabi.” Kumunot ang noo ko. Bakit ba ako nagpapaliwanag?

Ngumiti ng matamis si Sef. Naningkit naman ang mga mata ko. “Kung ija-judge mo lang pala ang suot ko, umalis ka na lang.”

Itinuro ni Sef ang sariling mukha. “Hindi judgment ito. Just plain curiosity. Pero kung effective naman ang method mo, okay na ako diyan. Basta ba isang hit song nanaman ang katumbas niyan.”

Nag-iwas ako ng tingin. Ayoko na kasing makita ang ngiti sa mga mata ni Sef. Pakiramdam ko ay tinatawanan niya ako. Gusto ko siyang bugawin palabas ng condo na parang isang langaw. Gusto kong magtantrums at magdabog. Gusto ko siyang batuhin ng vase. Pero mas lalo lang akong magmumukhang katawa-tawa kapag ginawa ko ang mga ‘yon. So I did the next best thing. Nagkunwari na lang ako na hindi ako apektado.

“I was writing about a girl who was left at the altar.”

“Uh-huh,” tumango-tango si Sef.

“Kailangan ko kasing ilagay ang sarili ko sa sitwasyon para mas… Teka, bakit ba ako nagpapaliwanag sa’yo?”

A set of pearly white teeth greeted me. Lalo pa akong nainis. “Bakit ka ba talaga nandito?”

“Para ipakita sa’yo ‘yan,” itinuro niya ang mga papel na hawak ko.

Tinapunan ko iyon ng tingin. “Nakita ko na. And?”

“Hindi mo na ba naaalala ‘yung mga highlighted clause?”

Pasalampak na naupo ako sa sofang kaharap ni Sef. “Kailan pa ba ‘to?” Hinanap ko ang date kung kailan ako pumirma. “Last year pa ‘to, Sef. Ine-expect mo ba talagang may maaalala ako kahit isang salita mula sa isang kontratang pinirmahan ko last year?”

“I thought so. Kaya nga dinala ko ‘yan ngayon para maalala mo.”

“At inaasahan mong magbabasa ako ng ganito kakapal sa ganitong oras ng umaga?”

“Hindi naman ‘yan makapal. Ilang piraso lang ‘yan. Saka hindi mo naman kailangang basahin lahat. ‘Yung highlited parts lang.”

Napapikit ako ng mariin. Bakit ba nangyayari ang ganito sa akin?

“Harper? Okay ka lang ba?”

Umiling ako saka basta ko na lang ibinaba ang mga papel sa mesita. “Bakit kailangan ko pang magbasa? Hindi ba pwedeng sabihin mo na lang kung ano ang gusto mong malaman ko? It’s too early in the morning. Wala pang kakayahang magproseso ang utak ko ng mga sentences na may kasamang hereby, whereas, at whereof kapag ganitong oras.”

Narinig ko nanaman ang pagtawa ni Sef. Pero hindi tulad kanina, wala na akong pakialam kung ano ang gusto niyang isipin tungkol sa akin. Hell, he already saw me wearing a wedding gown. At obvious naman sa itsura ko na ‘yon ang ginamit kong pantulog.

Damn! Hindi talaga ako morning person. May theory ako na hindi kaya ng puso kong magpump ng dugo paakyat sa utak ko kapag umaga. Kaya nga palagi akong tanghali kung gumising.

“Napansin ko lang na hindi mo pa ako tinatawag na Mr. Macaranding simula nang dumating ako.”

Parang ang lapit na ng pinanggagalingan ng boses ni Sef. Siguro ay lumapit siya para kunin ang mga papel na ibinaba ko. I can’t be sure. Ayoko pa ring idilat ang mga mata ko.

“Saka hindi mo pa ako pinipigilang tawagin kang Harper.”

Hindi ako sumagot. Baka maubos na ang kakaunting dugo na nasa utak ko.

“Hmm, I think I like you this way.”

Hindi ko nagustuhan ang tono ng pagsasalita niya. “What way?”

“Agreeable.”

Napadilat ako. “Agreeable?” Sarkastikong ngumiti ako. “Kung sa tingin mo ay agreeable na ito, you should see me when I’m being obedient. You will probably love me then.”

“No, I will probably marry you then.”

Pinanlakihan ko siya ng mga mata. Alam kong nagpapasaring lang siya dahil sa suot ko. Pero hindi niya ginantihan ang masama kong tingin. Actually, nawala na ang kahit na anong traces ng kapilyuhan sa mukha niya. Bigla na lang siyang sumeryoso.

“I think it’s time we get down to business. Masyado nang nasasayang ang oras nating dalawa.”

I waved my hand. “All right, go ahead. Simulan mo na ang panibago mong pitch.”

Tumigil siya sa pagbubuklat sa mga hawak na papel. “Pitch?”

“Hindi ba ‘yon naman ang ipinunta mo dito? Bibigyan mo nanaman ako ng panibagong speech tungkol sa kung ano ang mga makukuha kong benefits kapag pumayag akong magparticipate sa tribute concert?”

Umiling si Sef pagkatapos ay binigyan ako ng makahulugang ngiti. Hindi ko ‘yon nagustuhan. Sa katunayan ay kinabahan ako sa tingin na ‘yon. “Nah,” pinaikot niya ang hawak na papel at iniharap sa akin. “Nag-iba na ako ng tactics ngayon.”

Nagsukatan kami ng tingin. Kahit pa ayaw kong bumigay agad ay ako ang naunang umiwas.

“Bottom part, third clause.”

Parang gusto kong kilabutan dahil sa seryoso at mababang boses niya. Nablangko yata ang utak ko. Kaya binigyan ko lang siya ng blangkong tingin.

Itinuro ni Sef ang papel. “Basahin mo yung third clause. Nasa pinakababa.”

Nag-alangan akong gawin ang sinasabi niya. Deep inside, alam kong hindi ko magugustuhan ang nakasulat doon.

“Go on, Harper.”

Napipilitang sinunod ko siya. “TMG shall retain copyright ownership—”

Teka, parang mali ang clause na binabasa ko. Binalikan ko ang naunang dalawang paragraph.

“For and in consideration of the above premises and mutual covenants hereinafter set forth, the parties hereto have agreed—”

Shit! Sinabi ko na ngang hindi kayang iproseso ng utak ko ang mga sentences na may ganitong mga salita eh.

Tinapik ko ang papel na hawak ni Sef. “Tigilan mo na ang pagpapahirap sa akin at sabihin mo na lang kung ano ang punto ng ginagawa mong ito.”

Ngumiti nanaman si Sef. Hindi ko nga siya ganoon kakilala, but I know a predatory smile when I see one. Parang gusto ko tuloy kilabutan.

“Harper, ganito lang naman ang sinasabi ng clause. You are obligated by this agreement to do all necessary actions to promote the works you submitted to us. The tribute concert is a form of promotion. Pwede kong ipareview ito sa mga abogado ng TMG. But I’m sure they will all end up with the same conclusion.”

Napadiretso ako ng upo. “Mr. Macaranding—”

“We’re back to Mr. Macaranding already?”

“Are you threatening to sue me?”

“Breach of contract is a—”

“Hindi mo ito pwedeng gawin,”

“Belive me, Harper. Kaya ko at gagawin ko.”

“No,” umiling-iling ako. Gusto kong agawin mula sa kanya ang mga papel pero nanginginig na ang mga kamay ko. Kaya itinago ko na lang ang mga ‘yon sa ilalim ng binti ko. “Hindi mo naiintindihan, Sef. I can’t perform.”

“Of course, you can.”

Nagpatuloy ako sa pag-iling. “Mr. Macaranding—I mean Sef, hindi talaga pwede. I’ll do anything else except perform.”

“Bakit?”

Hindi ako makasagot. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanya na nagfri-freeze ako sa tuwing umaakyat ako sa stage.

“I see.”

“Anong you see?” Napatayo na din ako nang tumayo si Sef.

Agad na sumabay ako sa kanya nang magsimula siyang lumakad papunta sa pinto.

“Gusto mo lang akong pahirapan kaya ka tumatanggi.”

“Hindi ‘yan totoo, Sef.”

“Wala na akong ibang maisip na dahilan kung bakit napaka-passionate mo sa pagtanggi. I have been spending all my free time trying to persuade you. Pero lahat ng efforts ko ay napupunta sa wala. Tapos wala ka namang maibigay na magandang dahilan kung bakit ayaw mong magparticipate sa tribute concert.”

“Hindi ko kailangang magpaliwanag sa’yo.”

“Well, then, expect a call from our lawyers soon.”

“Teka.” Humawak ako sa suot niyang coat. “You can’t do this, Sef.” Pero kahit pa sinasabi ko ‘yon ay alam ko nang mali ako.

Dahan-dahan siyang tumingin sa akin. Kinilabutan pa ako sa nakikita kong kaseryosohan sa mukha niya. “Watch me.”

Then I almost stumbled back when Sef turned away and went straight to the door.

♥♥♥

This story will be published soon. ☺