Isa sa mga paborito kong singer si Kelly Clarkson simula pa noong unang season ng American Idol. Hanggang ngayon ay gustong-gusto ko pa rin siya. Anyway, as a true fan, I know that most of her songs were about breaking up and surviving it and being strong. Hindi ka naniniwala? Well, let's see. We have "Since U Been Gone," "Stronger," "Mr. Know It All," "Behind These Hazel Eyes," "Walk Away,""Already Gone," "Never Again," Because of You," "Miss Independent," at marami pang iba.
Ito ang naging inspirasyon ko sa pagbuo ng katauhan ni Harper. But unlike KC (Kelly Clarkson), Harper is not a singer, but instead she's a songwriter. And she writes breakup songs. LOL!
Isang araw ay nakatanggap siya ng email mula sa head ng marketing ng TMG o Treble Music Group kung saan siya ay nakakontrata para magsulat ng mga kanta. Ang head ng marketing na iyon ay si Josefino Macaranding o mas kilala bilang Sef. Si Sef ay isang batang-batang music executive. He's very driven, focused, and ambitious. He will do everything to succeed. At isa sa mga current projects niya ang bumuo ng tribute concert para sa mga songwriters ng kanilang kompanya. Sef needs it to advance in the company as well. Alam kasi niya na may magreretire nang VP at gusto niyang siya ang makakuha ng bakanteng posisyon na 'yun. Supposedly, yung concert ay makaka-attract ng malaking audience at makakapagpalawak ng connections nila.
Isa si Harper sa mga songwriters na napiling magparticipate sa tribute concert. Dahil sa isang traumatic experience noong nagsisimula pa lang si Harper bilang singer-songwriter ay nagkaroon na siya ng stage fright. Kaya niya tinanggihan ang invitation. Pero si Sef ay ayaw pumayag. Kaya kinulit niya ng kinulit si Harper. Ang totoo ay isa talaga sa mga paborito si Harper at gusto ng mga big boss ng TMG si Harper. Yun talaga ang dahilan kung bakit mapilit si Sef. Syempre gusto niyang magpa-impress. But he didn't count on Harper's condition of having stage fright.
By the way, si Harper pala ang tinagurian reyna ng breakup anthems sa TMG. So nagulat silang lahat na isang araw ay nagpasa si Harper ng love song. Maganda ang love song na yun pero nabahala ang lahat. Kasi nga puro talaga breakup song lang ang sinusulat ni Harper. Kaya medyo apprehensive ang mga big boss sa pagsusulat niya ng love song. Of course, in the end, we'll find out na si Sef ang dahilan kung bakit nagsulat ng love song si Harper. But Sef only cared about his ambitions.
So, paano nga kaya magkakasundo at mai-inlove ang dalawang 'to? Hmm... we'll see.
Anyway, here's a little excerpt for you.
“AHH!” This must be a nightmare! Pinilit kong idilat ang kaliwa kong mata. Madilim pa ang paligid. Pero palagi namang madilim sa kuwarto ko dahil sa makakapal na kurtina.
Halos lumundag palabas ng dibdib ko ang puso ko nang sunod-sunod na tumunog ang doorbell. “Noooo!” I must sound like a pathetic victim in a horror movie.
Ayoko pang bumangon. Gusto ko pang matulog. Pakiramdam ko ay wala pang isang oras mula nang humiga ako at matulog. Speaking of oras, hinanap ko ang alarm clock ko. Glow in the dark yun kaya kitang-kita ng semi-open na kaliwa kong mata na alas nuwebe na ng umaga.
“Ang aga-aga—” hindi ko natapos ang sinasabi ko dahil ang cell phone ko naman ang tumunog. Nang oras na ‘yun ay nakaramdam ako ng matinding inis sa boses ni Kelly Clarkson. Don’t get me wrong. I loved Kelly Clarkson ever since the first season of American Idol. Sabihin na nating idol ko siya. Pero habang pinapakinggan ko ang ringtone ko na kanta niya ay parang gusto ko iyong isumpa lalo na nang bumirit na ito ng ganitong lyrics.
You can't make it feel right. When you know that it’s wrong. I’m already gone, already gone. There’s no moving on. So I’m already gone.
Napilitan akong bumangon sa kama pero nakapikit pa rin ang kanan kong mata. I blindly searched for my phone and answered it.
“What’s the emergency?” agad na tanong ko pagkasagot sa cell phone.
“Emergency?” ulit ng nasa kabilang linya. Boses lalaki iyon. Sigurado akong hindi iyon boses ng papa ko dahil may ini-assign akong ringtone para sa kanya.
Sinilip ko ang display ng cell phone. Numero lang ang nakalagay. “Sino ‘to?”
“Harper, it’s me,” confident na sagot ng lalaki sa kabilang linya na para bang ine-expect nito na makikilala ko agad siya.
“Sinong it’s me?” inis na tanong ko. Unti-unti nang nawawala ang antok ko. I hated it. Umaasa akong pagkatapos ng tawag na iyon ay makakabalik pa ako sa aking kama para ituloy ang tulog.
Yes, I know it’s already nine in the morning. Maaga pa iyon para sa akin. My morning routine usually consisted of nothing. Wala kasi akong morning routine. Hindi pa ako gising ng ganoon kaaga. Normally ay nagsisimula ang araw ko sa pagkain ng tanghalian. And I don’t have any plans of changing that anytime soon. Kung hindi lang dahil sa walanghiyang—teka kilala ko nga ang tawang ‘yan. The man on the other side was laughing and my sleep-addled brain actually recognized it.
“Sef?”
Hindi agad nagsalita si Sef. But I was almost sure I heard his pleased smile. Oo, alam ko, hindi naman naririnig ang ngiti. Pero narinig ko parin. Napabuntonghininga na lang ako at tinanggap ko nang sira na talaga ang araw ko.
“Ano’ng kailangan mo?”
“Nasa labas ako ng condo mo.”
“Ano?”
“Come on, Harper, open the door for me. May gusto akong i-discuss sa’yo.”
“Seryoso ka?”
“Buksan mo ang pinto at malalaman mo kung seryoso nga ako.”
Nakagat ko ang labi ko. I heard the dare in Sef’s voice. Weakness ko ‘yon kahit noon pa. Madali akong madala sa mga dare. May phobia nga ako sa pagpeperform pero ‘yun lang yata ang natatanging phobia ko sa mundo. Pero kapag dinare ako na gawin ang ibang bagay ay game ako sa mga iyon.
I heard myself sigh again and before I knew it, I was already walking toward the door. Siguro ay nag-i-sleep walk na ako. Hindi ko kasi natatandaang lumabas ako ng kuwarto. But it’s too late to think about that now. Nakalas ko na kasi ang deadbolt ng main door.
“Good mor—wow!”
Ipinikit ko ang mga mata ko sa pag-asang panaginip lang ang lahat. Pero tulad kahapon, nadismaya lang ako. It was real alright. “Ano’ng kailangan mo?”
“Pwede bang pumasok muna ako para mas makapag-usap tayo ng maayos?”
“Hindi pwede,” mariing sagot ko. Iniharang ko pa ang katawan ko sa maliit na siwang ng pinto. As if naman kaya kong pigilan si Sef kung magpupumilit itong pumasok.
Nakapaa lang ako at umabot lang sa ilong niya ang bumbunan ko. Normally ay hindi naman ako ganoon kaliit tingnan. Five two ang height ko. Pero pakiramdam ko ay isa akong midget sa harap ni Sef. Kaya siguradong isang tulak lang ay kaya niya akong paalisin sa kinatatayuan ko. But I held my ground.
“Bakit ka nandito?”
“Hindi mo talaga ako papapasukin?”
I gave him a look. Pinilit kong gayahin yung nakakatakot na tingin ng principal namin sa eskwelahan noong grade school. She had the nastiest look I know.
Mukhang naintindihan naman ni Sef na hindi ako bibigay. Nagkibit ito ng balikat at may iniabot sa aking mga papel.
“Ano ‘yan?”
“Basahin mo.”
Puno ng pagdududang tinitigan ko siya habang inaabot ang papel. Isa iyong legal document. It looked familiar.
“Ano ‘to?”
“Hindi mo naaalala?”
Umiling ako. Hindi pa talaga gumagana ang utak ko nang ganoon kaaga. Dapat kasi ay tulog pa ako nang mga oras na ‘yon.
“’Yan yung pinirmahan mong MOA para sa pagsusulat mo ng kanta sa TMG.”
“MOA? Are we talking about the mall?”
Tumawa si Sef pagkatapos ay confident na sumandal sa frame ng pinto. Sa buong pagkakataong iyon ay pinanood ko lang ang paggalaw niya. It’s as if I couldn’t move. Wala pa yatang dugong dumadaloy sa utak ko kasi simula nang makilala ko si Sef ay ngayon ko lang napansin na totoo pala ang sinabi ni Janet. Well, hindi naman sa sumasang-ayon akong yummy nga si Sef. Pero may itsura ito. Err… Okay, fine, guwapo si Sef.
“Ano’ng nakakatawa?” inis na tanong ko.
Pero sa halip na sagutin ako ay pinakatitigan lang ako ni Sef. Dark piercing eyes were fixed on my face. Bigla akong naging aware na kababangon ko lang mula sa kama. I only had five hours of sleep. Kung para sa ibang tao ay sapat na iyon, sa akin ay hindi.
“Basahin mo,” maya-maya ay wika nito.
Napipilitang yumuko ako para basahin ang nakasulat sa itaas ng papel. Memorandum of Agreement. Ah, yun pala ang tinutukoy nitong MOA.
“O, tapos?”
Bigla na lang umalis sa pagkakasandal sa door frame si Sef at humakbang palapit sa akin. Awtomatikong napaatras ako at hindi ko ‘yon nagustuhan.
“We really should be talking about this inside.”
“Pero—” Before I could say anything more, Sef had already managed to shove past me. “Sef,” tuloy-tuloy lang ito sa pagpasok. “Sef!”
“I’ll just make myself at home while you make yourself more—”
My head literally whipped toward Sef’s direction. “More what?” kahit sa sarili kong pandinig ay parang kaboses ko na ang isang evil witch. Pati ang tingin na ibinigay ko kay Sef ay siguradong kamukha din ng isang evil witch. ‘Wag na ‘wag itong magkakamali ng sasabihin dahil mag-a-ala evil witch talaga ako.
“Okay,” itinaas ni Sef ang dalawang kamay saka inilibot ang tingin sa paligid. “Kung okay ka na diyan, eh ‘di okay na din ako. Ang importante lang sa akin ay makapag-usap tayo. I don’t really mind the,” tumikhim ito. “Unique sleeping garments.”
Sa pagkakabanggit nito sa sleeping garments ay saka ko lang naisipang yumuko para tingnan ang suot ko. Shit! Posible kayang magkunwari na lang ako na parang normal lang ang suot ko at umasa na makakalimutan din ni Sef ang tungkol dito sa paglipas ng panahon?
Dahan-dahan kong sinilip si Sef sa sofa. Nakatingin pala siya sa akin. Hindi ko pa siya nakikilala ng matagal para masabing alam ko kung ano ang ibig sabihin ng kakaibang ngiti nito. But there was a devilish glint in his eyes that told me it would never happen. Kahit na ano ang mangyari ay hindi nito malilimutan na minsan isang umaga ay basta na lang itong nagpunta sa condo ko ng walang pasabi at pinagbuksan ko siya ng pinto suot ang isang wedding gown.
Natagpuan ko na lang ang sarili kong nagpapaliwanag. “Nakatulugan ko na kasi ang pagsusulat kagabi.”
Ngumiti ng matamis si Sef. Naningkit naman ang mga mata ko.
“Hey, if you’re going to judge me, then you might as well leave.”
Itinuro ni Sef ang sariling mukha. “Hindi judgment ‘to. Just plain curiosity. But hey, if it works for you, then so be it. Basta ba isang hit song nanaman ang katumbas niyan.”
Iniiwas ko ang mga mata ko. Hindi ko na kasi kayang makita pa ang ngiti sa mga mata ni Sef. Pakiramdam ko talaga ay tinatawanan niya ako. Gusto ko siyang ibugaw palabas ng condo na parang isang langaw. Gusto kong magtantrums at magdabog. Gusto ko siyang batuhin ng vase. Pero mas lalo lang akong magmumukhang katawa-katawa kapag ginawa ko iyon. So I did the next best thing. Nagkunwari na lang ako na hindi ako apektado.
“I was writing about a girl who was jilted at the altar.”
“Uh-huh,” tumango-tango si Sef.
“Kailangan ko kasing ilagay ang sarili ko sa sitwasyon para mas—teka, bakit ba ako nagpapaliwanag sa’yo?”
A set of pearly white teeth greeted me. Lalo lang akong nainis.
“Bakit ka nandito?”
“Para ipakita sa’yo ‘yan,” saka nito itinuro ang mga papel na hawak ko parin. Tinapunan ko iyon ng tingin.
“Nakita ko na.”
“Hindi mo na ba maalala ‘yung mga highlighted clause?”
Pasalampak na naupo ako sa sofang kaharap ni Sef. “Kailan pa ba ‘to?” hinanap ko ang date kung kailan ako pumirma. “Last year pa ‘to. Hindi ko na talaga maaalala kahit isang salita mula dito.”
“I thought so. Kaya nga dinala ko ‘yan sa’yo ngayon ay para basahin mo ulit.”
“Really? Inaasahan mong magbabasa ako ng ganito kakapal sa ganitong oras ng umaga?”
“Hindi naman ‘yan makapal. Ilang piraso lang ‘yan. And you don’t have to read it all. ‘Yun lang highlited parts.”
Napapikit ako ng mariin. Bakit ba nangyayari ang ganito sa akin?
“Harper? Okay ka lang ba?”
Umiling ako saka basta ko na lang ibinaba ang mga papel sa mesitang katabi ng inuupuan kong sofa. “Bakit kailangan ko pang magbasa? Hindi ba pwedeng sabihin mo na lang kung ano ang gusto mong malaman ko? It’s too early in the morning. Walang kakayahang magproseso ang utak ko ng mga sentences na may kasamang hereby, whereas, at whereof kapag ganitong oras.”
Narinig ko nanaman ang pagtawa ni Sef. Pero hindi tulad kanina, wala na akong pakialam kung ano ang gusto niyang isipin tungkol sa akin. Hell, he already saw me wearing a wedding gown. At obvious naman sa itsura ko na iyon ang isinuot kong pantulog.I could probably fake sleep until he goes away.
Damn it! Ano ba itong mga naiisip ko? Masyado pa kasing maaga. Hindi talaga ako morning person. I have a theory that my heart couldn't pump enough blood in the morning. Kaya nga palagi na lang akong late gumising. Oo na, kasalanan nanaman ng puso ko. Letseng puso na ‘to. Palagi na lang hindi nakikisama.
Ito ang naging inspirasyon ko sa pagbuo ng katauhan ni Harper. But unlike KC (Kelly Clarkson), Harper is not a singer, but instead she's a songwriter. And she writes breakup songs. LOL!
Isang araw ay nakatanggap siya ng email mula sa head ng marketing ng TMG o Treble Music Group kung saan siya ay nakakontrata para magsulat ng mga kanta. Ang head ng marketing na iyon ay si Josefino Macaranding o mas kilala bilang Sef. Si Sef ay isang batang-batang music executive. He's very driven, focused, and ambitious. He will do everything to succeed. At isa sa mga current projects niya ang bumuo ng tribute concert para sa mga songwriters ng kanilang kompanya. Sef needs it to advance in the company as well. Alam kasi niya na may magreretire nang VP at gusto niyang siya ang makakuha ng bakanteng posisyon na 'yun. Supposedly, yung concert ay makaka-attract ng malaking audience at makakapagpalawak ng connections nila.
Isa si Harper sa mga songwriters na napiling magparticipate sa tribute concert. Dahil sa isang traumatic experience noong nagsisimula pa lang si Harper bilang singer-songwriter ay nagkaroon na siya ng stage fright. Kaya niya tinanggihan ang invitation. Pero si Sef ay ayaw pumayag. Kaya kinulit niya ng kinulit si Harper. Ang totoo ay isa talaga sa mga paborito si Harper at gusto ng mga big boss ng TMG si Harper. Yun talaga ang dahilan kung bakit mapilit si Sef. Syempre gusto niyang magpa-impress. But he didn't count on Harper's condition of having stage fright.
By the way, si Harper pala ang tinagurian reyna ng breakup anthems sa TMG. So nagulat silang lahat na isang araw ay nagpasa si Harper ng love song. Maganda ang love song na yun pero nabahala ang lahat. Kasi nga puro talaga breakup song lang ang sinusulat ni Harper. Kaya medyo apprehensive ang mga big boss sa pagsusulat niya ng love song. Of course, in the end, we'll find out na si Sef ang dahilan kung bakit nagsulat ng love song si Harper. But Sef only cared about his ambitions.
So, paano nga kaya magkakasundo at mai-inlove ang dalawang 'to? Hmm... we'll see.
Anyway, here's a little excerpt for you.
“AHH!” This must be a nightmare! Pinilit kong idilat ang kaliwa kong mata. Madilim pa ang paligid. Pero palagi namang madilim sa kuwarto ko dahil sa makakapal na kurtina.
Halos lumundag palabas ng dibdib ko ang puso ko nang sunod-sunod na tumunog ang doorbell. “Noooo!” I must sound like a pathetic victim in a horror movie.
Ayoko pang bumangon. Gusto ko pang matulog. Pakiramdam ko ay wala pang isang oras mula nang humiga ako at matulog. Speaking of oras, hinanap ko ang alarm clock ko. Glow in the dark yun kaya kitang-kita ng semi-open na kaliwa kong mata na alas nuwebe na ng umaga.
“Ang aga-aga—” hindi ko natapos ang sinasabi ko dahil ang cell phone ko naman ang tumunog. Nang oras na ‘yun ay nakaramdam ako ng matinding inis sa boses ni Kelly Clarkson. Don’t get me wrong. I loved Kelly Clarkson ever since the first season of American Idol. Sabihin na nating idol ko siya. Pero habang pinapakinggan ko ang ringtone ko na kanta niya ay parang gusto ko iyong isumpa lalo na nang bumirit na ito ng ganitong lyrics.
You can't make it feel right. When you know that it’s wrong. I’m already gone, already gone. There’s no moving on. So I’m already gone.
Napilitan akong bumangon sa kama pero nakapikit pa rin ang kanan kong mata. I blindly searched for my phone and answered it.
“What’s the emergency?” agad na tanong ko pagkasagot sa cell phone.
“Emergency?” ulit ng nasa kabilang linya. Boses lalaki iyon. Sigurado akong hindi iyon boses ng papa ko dahil may ini-assign akong ringtone para sa kanya.
Sinilip ko ang display ng cell phone. Numero lang ang nakalagay. “Sino ‘to?”
“Harper, it’s me,” confident na sagot ng lalaki sa kabilang linya na para bang ine-expect nito na makikilala ko agad siya.
“Sinong it’s me?” inis na tanong ko. Unti-unti nang nawawala ang antok ko. I hated it. Umaasa akong pagkatapos ng tawag na iyon ay makakabalik pa ako sa aking kama para ituloy ang tulog.
Yes, I know it’s already nine in the morning. Maaga pa iyon para sa akin. My morning routine usually consisted of nothing. Wala kasi akong morning routine. Hindi pa ako gising ng ganoon kaaga. Normally ay nagsisimula ang araw ko sa pagkain ng tanghalian. And I don’t have any plans of changing that anytime soon. Kung hindi lang dahil sa walanghiyang—teka kilala ko nga ang tawang ‘yan. The man on the other side was laughing and my sleep-addled brain actually recognized it.
“Sef?”
Hindi agad nagsalita si Sef. But I was almost sure I heard his pleased smile. Oo, alam ko, hindi naman naririnig ang ngiti. Pero narinig ko parin. Napabuntonghininga na lang ako at tinanggap ko nang sira na talaga ang araw ko.
“Ano’ng kailangan mo?”
“Nasa labas ako ng condo mo.”
“Ano?”
“Come on, Harper, open the door for me. May gusto akong i-discuss sa’yo.”
“Seryoso ka?”
“Buksan mo ang pinto at malalaman mo kung seryoso nga ako.”
Nakagat ko ang labi ko. I heard the dare in Sef’s voice. Weakness ko ‘yon kahit noon pa. Madali akong madala sa mga dare. May phobia nga ako sa pagpeperform pero ‘yun lang yata ang natatanging phobia ko sa mundo. Pero kapag dinare ako na gawin ang ibang bagay ay game ako sa mga iyon.
I heard myself sigh again and before I knew it, I was already walking toward the door. Siguro ay nag-i-sleep walk na ako. Hindi ko kasi natatandaang lumabas ako ng kuwarto. But it’s too late to think about that now. Nakalas ko na kasi ang deadbolt ng main door.
“Good mor—wow!”
Ipinikit ko ang mga mata ko sa pag-asang panaginip lang ang lahat. Pero tulad kahapon, nadismaya lang ako. It was real alright. “Ano’ng kailangan mo?”
“Pwede bang pumasok muna ako para mas makapag-usap tayo ng maayos?”
“Hindi pwede,” mariing sagot ko. Iniharang ko pa ang katawan ko sa maliit na siwang ng pinto. As if naman kaya kong pigilan si Sef kung magpupumilit itong pumasok.
Nakapaa lang ako at umabot lang sa ilong niya ang bumbunan ko. Normally ay hindi naman ako ganoon kaliit tingnan. Five two ang height ko. Pero pakiramdam ko ay isa akong midget sa harap ni Sef. Kaya siguradong isang tulak lang ay kaya niya akong paalisin sa kinatatayuan ko. But I held my ground.
“Bakit ka nandito?”
“Hindi mo talaga ako papapasukin?”
I gave him a look. Pinilit kong gayahin yung nakakatakot na tingin ng principal namin sa eskwelahan noong grade school. She had the nastiest look I know.
Mukhang naintindihan naman ni Sef na hindi ako bibigay. Nagkibit ito ng balikat at may iniabot sa aking mga papel.
“Ano ‘yan?”
“Basahin mo.”
Puno ng pagdududang tinitigan ko siya habang inaabot ang papel. Isa iyong legal document. It looked familiar.
“Ano ‘to?”
“Hindi mo naaalala?”
Umiling ako. Hindi pa talaga gumagana ang utak ko nang ganoon kaaga. Dapat kasi ay tulog pa ako nang mga oras na ‘yon.
“’Yan yung pinirmahan mong MOA para sa pagsusulat mo ng kanta sa TMG.”
“MOA? Are we talking about the mall?”
Tumawa si Sef pagkatapos ay confident na sumandal sa frame ng pinto. Sa buong pagkakataong iyon ay pinanood ko lang ang paggalaw niya. It’s as if I couldn’t move. Wala pa yatang dugong dumadaloy sa utak ko kasi simula nang makilala ko si Sef ay ngayon ko lang napansin na totoo pala ang sinabi ni Janet. Well, hindi naman sa sumasang-ayon akong yummy nga si Sef. Pero may itsura ito. Err… Okay, fine, guwapo si Sef.
“Ano’ng nakakatawa?” inis na tanong ko.
Pero sa halip na sagutin ako ay pinakatitigan lang ako ni Sef. Dark piercing eyes were fixed on my face. Bigla akong naging aware na kababangon ko lang mula sa kama. I only had five hours of sleep. Kung para sa ibang tao ay sapat na iyon, sa akin ay hindi.
“Basahin mo,” maya-maya ay wika nito.
Napipilitang yumuko ako para basahin ang nakasulat sa itaas ng papel. Memorandum of Agreement. Ah, yun pala ang tinutukoy nitong MOA.
“O, tapos?”
Bigla na lang umalis sa pagkakasandal sa door frame si Sef at humakbang palapit sa akin. Awtomatikong napaatras ako at hindi ko ‘yon nagustuhan.
“We really should be talking about this inside.”
“Pero—” Before I could say anything more, Sef had already managed to shove past me. “Sef,” tuloy-tuloy lang ito sa pagpasok. “Sef!”
“I’ll just make myself at home while you make yourself more—”
My head literally whipped toward Sef’s direction. “More what?” kahit sa sarili kong pandinig ay parang kaboses ko na ang isang evil witch. Pati ang tingin na ibinigay ko kay Sef ay siguradong kamukha din ng isang evil witch. ‘Wag na ‘wag itong magkakamali ng sasabihin dahil mag-a-ala evil witch talaga ako.
“Okay,” itinaas ni Sef ang dalawang kamay saka inilibot ang tingin sa paligid. “Kung okay ka na diyan, eh ‘di okay na din ako. Ang importante lang sa akin ay makapag-usap tayo. I don’t really mind the,” tumikhim ito. “Unique sleeping garments.”
Sa pagkakabanggit nito sa sleeping garments ay saka ko lang naisipang yumuko para tingnan ang suot ko. Shit! Posible kayang magkunwari na lang ako na parang normal lang ang suot ko at umasa na makakalimutan din ni Sef ang tungkol dito sa paglipas ng panahon?
Dahan-dahan kong sinilip si Sef sa sofa. Nakatingin pala siya sa akin. Hindi ko pa siya nakikilala ng matagal para masabing alam ko kung ano ang ibig sabihin ng kakaibang ngiti nito. But there was a devilish glint in his eyes that told me it would never happen. Kahit na ano ang mangyari ay hindi nito malilimutan na minsan isang umaga ay basta na lang itong nagpunta sa condo ko ng walang pasabi at pinagbuksan ko siya ng pinto suot ang isang wedding gown.
Natagpuan ko na lang ang sarili kong nagpapaliwanag. “Nakatulugan ko na kasi ang pagsusulat kagabi.”
Ngumiti ng matamis si Sef. Naningkit naman ang mga mata ko.
“Hey, if you’re going to judge me, then you might as well leave.”
Itinuro ni Sef ang sariling mukha. “Hindi judgment ‘to. Just plain curiosity. But hey, if it works for you, then so be it. Basta ba isang hit song nanaman ang katumbas niyan.”
Iniiwas ko ang mga mata ko. Hindi ko na kasi kayang makita pa ang ngiti sa mga mata ni Sef. Pakiramdam ko talaga ay tinatawanan niya ako. Gusto ko siyang ibugaw palabas ng condo na parang isang langaw. Gusto kong magtantrums at magdabog. Gusto ko siyang batuhin ng vase. Pero mas lalo lang akong magmumukhang katawa-katawa kapag ginawa ko iyon. So I did the next best thing. Nagkunwari na lang ako na hindi ako apektado.
“I was writing about a girl who was jilted at the altar.”
“Uh-huh,” tumango-tango si Sef.
“Kailangan ko kasing ilagay ang sarili ko sa sitwasyon para mas—teka, bakit ba ako nagpapaliwanag sa’yo?”
A set of pearly white teeth greeted me. Lalo lang akong nainis.
“Bakit ka nandito?”
“Para ipakita sa’yo ‘yan,” saka nito itinuro ang mga papel na hawak ko parin. Tinapunan ko iyon ng tingin.
“Nakita ko na.”
“Hindi mo na ba maalala ‘yung mga highlighted clause?”
Pasalampak na naupo ako sa sofang kaharap ni Sef. “Kailan pa ba ‘to?” hinanap ko ang date kung kailan ako pumirma. “Last year pa ‘to. Hindi ko na talaga maaalala kahit isang salita mula dito.”
“I thought so. Kaya nga dinala ko ‘yan sa’yo ngayon ay para basahin mo ulit.”
“Really? Inaasahan mong magbabasa ako ng ganito kakapal sa ganitong oras ng umaga?”
“Hindi naman ‘yan makapal. Ilang piraso lang ‘yan. And you don’t have to read it all. ‘Yun lang highlited parts.”
Napapikit ako ng mariin. Bakit ba nangyayari ang ganito sa akin?
“Harper? Okay ka lang ba?”
Umiling ako saka basta ko na lang ibinaba ang mga papel sa mesitang katabi ng inuupuan kong sofa. “Bakit kailangan ko pang magbasa? Hindi ba pwedeng sabihin mo na lang kung ano ang gusto mong malaman ko? It’s too early in the morning. Walang kakayahang magproseso ang utak ko ng mga sentences na may kasamang hereby, whereas, at whereof kapag ganitong oras.”
Narinig ko nanaman ang pagtawa ni Sef. Pero hindi tulad kanina, wala na akong pakialam kung ano ang gusto niyang isipin tungkol sa akin. Hell, he already saw me wearing a wedding gown. At obvious naman sa itsura ko na iyon ang isinuot kong pantulog.I could probably fake sleep until he goes away.
Damn it! Ano ba itong mga naiisip ko? Masyado pa kasing maaga. Hindi talaga ako morning person. I have a theory that my heart couldn't pump enough blood in the morning. Kaya nga palagi na lang akong late gumising. Oo na, kasalanan nanaman ng puso ko. Letseng puso na ‘to. Palagi na lang hindi nakikisama.
Comments
Post a Comment