Noong pumasok ako sa graduate school ay umalis ako sa condong tinitirhan ko sa Makati at lumipat sa isang dorm malapit sa school namin. Ang resulta ay naiba ang route ko sa pagpasok sa office. So on my second week of commuting from Sampaloc to Makati, I started noticing this guy na palagi kong nakakasalubong. After one month ay napansin ko na three out of five working days ay nagkakasalubong kami sa parehong street sa parehong oras.
Isang araw ay muntik na akong ma-late. Paliko pa lang ako doon sa kanto kung saan kami madalas magkasalubong nung guy. Hindi ako nakatingin sa dinadaanan ko kasi hindi ko na maalala. May hinahanap yata ako sa bag ko. So anyway, paliko na ako sa kanto nang may muntik na akong makabungguan. Si guy nanaman!
After many months, parang nakadevelop na kami ng habit na palagi kaming nagkakasalubong sa kantong iyon. He looked like he recognized me already. Madaming beses na din na nagkakatitigan kami na parang nagsasabing "ikaw nanaman?" LOL!
Most times, kahit pa nasa malayo pa lang siya ay narerecognize ko na siya. And then I would just look at him and he would look at me too. There are times that we smile at each other. 'Yung tipid na ngiti lang. On my part nahihiya akong ngumiti ng bongga kasi baka kung ano naman ang isipin niya. Siguro ay ganoon din siya sa akin. Pero sigurado akong nakikilala na niya ang pagmumukha ko. But we never really stopped to talk.
Siguro ay dahil pareho na kaming male-late sa trabaho kapag tumigil pa kami? Hindi ko alam. I don't know what we would have talked about if we did stop at one point.
Visit the post on Facebook here.
More on the story:
 |
| This is the exact same spot where I used to always bump into him. This is along Rada St. in Legaspi Village, Makati |
After many months, parang nakadevelop na kami ng habit na palagi kaming nagkakasalubong sa kantong iyon. He looked like he recognized me already. Madaming beses na din na nagkakatitigan kami na parang nagsasabing "ikaw nanaman?" LOL!
Most times, kahit pa nasa malayo pa lang siya ay narerecognize ko na siya. And then I would just look at him and he would look at me too. There are times that we smile at each other. 'Yung tipid na ngiti lang. On my part nahihiya akong ngumiti ng bongga kasi baka kung ano naman ang isipin niya. Siguro ay ganoon din siya sa akin. Pero sigurado akong nakikilala na niya ang pagmumukha ko. But we never really stopped to talk.
Siguro ay dahil pareho na kaming male-late sa trabaho kapag tumigil pa kami? Hindi ko alam. I don't know what we would have talked about if we did stop at one point.
Visit the post on Facebook here.
More on the story:
- Minsan dumadalaw ako sa office namin kasi freelancer parin ako doon hanggang ngayon, nakasalubong ko uli siya after months of not seeing him. I think he was surprised to see me. Tanghali kasi yun eh, hindi yun usual na oras na pagkikita namin sa umaga bago mag 8 am hahaha
- Palagi siyang may dalang headphones, yun beats by Dr. Dre, kaya siguro hindi kami nag-uusap. Kasi ako din dati palaging may nakasalpak na headset hahaha
Comments
Post a Comment